1. People change, memories don't.

         Od dawna wiedziałem, że jestem idiotą. Po co mam zaprzeczać. Jestem największym debilem w historii debili. No bo powiedz, kto jadąc do Francji, aby zrobić patent żeglarski, podrywać laski i pić z kumplami do białego rana, zakochuje się?  No, kto? Ja na pewno do takich osobników nie należę. A przynajmniej nie należałem. Teraz to co innego. 

Otóż właśnie miesiąc temu pojechałem na taką wycieczkę do Francji, razem z moim najlepszym przyjacielem Tayler’em Zabini’m. Od dawna marzyliśmy o zrobieniu patentu.

Opracowaliśmy plan, który zakładał, że po ostatnim roku w Hogwarcie wynajmiemy jacht i będziemy podróżować przez całe wakacje.  Rodzice pochwalili mój pomysł. No i wyruszyliśmy. Wszystko zapowiadało się pięknie.

Ale Ona też tam przyjechała. Poznaliśmy się zupełnie przypadkiem.

          Pewnej nocy piliśmy z Zabini’m i kilkoma kumplami. Sam nie wiem, kiedy dołączyła do nas grupka dziewczyn. Wśród nich była także Ona. Była od nich tak inna jak tylko to jest możliwe. Nie flirtowała, nie piła. Mimo tego wyglądało na to, że naprawdę dobrze się bawi. Śmiała się głośno z naszych żartów. Zaintrygowała mnie. Przystopowałem z piciem i dosiadłem się do niej. Nie wiem jak to się stało, że w jednej chwili siedzieliśmy ze wszystkimi przy ognisku, a w następnej spacerowaliśmy po plaży rozmawiając. Chyba jeszcze nigdy tak dobrze nie gadała mi się z dziewczyną. Była taka naturalna, dużo mówiła jednak, ku mojemu zdziwieniu, nie denerwowało mnie to tak jak u innych lasek.

          Spędzaliśmy ze sobą coraz więcej czasu. Ona lubiła spacery po plaży w nocy i długie rozmowy przy ognisku. Znałem jej plany na przyszłość. Mówiliśmy o teraźniejszości i o przyszłości. Jednak nigdy nic nie powiedziała o sobie. Nigdy nie szepnęła ani słowa na temat swojej rodziny ani przyjaciół. Nie wiedziałem dlaczego.

           Była jak zjawisko. I nie chodziło jedynie o to, że była niezaprzeczalnie najpiękniejszą i najseksowniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek widziałem. Czułem się jakby topiła moje serce jednym spojrzeniem. Była najbardziej intrygującą osobą, jaką w życiu spotkałem. Coś w jej oczach sprawiało, że nie mogłem wyrzucić jej z głowy. Nie byłem jedynym, który tak na nią reagował. Każdy chłopak ślinił się na jej widok. Była pożądana i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Przy tym była niezwykle tajemnicza. Przepraszam, cholernie tajemnicza. Przyjechała sama. Mówiła o sobie niewiele. Ja sam nie wiedziałem o niej praktycznie nic. Niczego nie byłem pewien. Poza jej imieniem. Domyśliłem się, że mieszka we Francji i najwyraźniej tu też uczęszcza do szkoły. Prawdopodobnie była w moim wieku. Jednak to wszystko nie ujmowało jej. Wręcz przeciwnie. Ciągnęło mnie do niej coraz bardziej i bardziej. Zanim się zorientowałem zacząłem czuć zazdrość, kiedy rozmawiała z innymi kolesiami. Po raz pierwszy chciałem mieć dziewczynę na wyłączność. Chciałem żeby była tylko moja. I tak się stało.

To był tylko pocałunek, który wzniecił ogień. Pożądanie, żądza, pragnienie jakiego nie umiem opisać.

Od tego czasu czułem się jakbym żył w jakiejś pieprzonej różowej bańce. W tedy nie zdawałem sobie jednak sprawy jak kruche było moje szczęście.

          Wakacje chyliły się ku końcowi. Ja i Zabini zdobyliśmy nasz patent. Myślałem, że mam wszystko.
Tak bardzo się myliłem.
W przed ostatnią noc patrzyłem z satysfakcją na jej twarz, kiedy doprowadzałem ją na skraj rozkoszy. Wiedziałem, że jej głos, kiedy jęczała moje imię już na zawsze wyryje się w moim umyśle. Na koniec usłyszałem te słowa. Te, które podświadomie chciałem usłyszeć.
„Kocham Cię”
Nie mogłem nie odpowiedzieć inaczej. I zdałem sobie sprawę, że naprawdę ją kocham. Nie wiem jak to zrobiła, ale dokonała tego, co nie udało się żadnej innej dziewczynie. Sprawił, że zakochałem się w niej.
Kiedy zasypiałem czułem się tak cholernie szczęśliwy.
„Jutro zostanie Ci tylko kilka wspomnień, lecz nigdy Cię nie zapomnę” To były ostatni słowa jakie dotarły do mnie zanim odpłynąłem w sen. To zabawne, że zamroczony seksem i szczęściem nie pojąłem ich znaczenia. Zasnąłem. A rano…
Rano już jej nie było.

***

         Wszedłem na peron 9i3/4 . Do odjazdu pociągu zostało mi kilka chwil. Pożegnałem się z matką. Pocałowałem ją w policzek. Życzyła mi udanego semestru i jeszcze raz przeprosiła mnie od taty, że nie mógł mnie odprowadzić. Zupełnie jakby to była jego wina, że dziś w biurze aurorów wybuchło jakieś zamieszanie. Tata zdążył rano tylko krótko mnie uścisnąć i już go nie było. Chyba po raz setny zapewniłem matkę, że nie ma żadnego problemu. Nie zrozum mnie źle. Kocham swoją matkę, ale jest zdecydowanie nadopiekuńcza. Na Merlina mam 18 lat, a ona wciąż zachowuj się jakbym po raz pierwszy jechał do Hogwartu.

Pożegnałem się z mamą i szybko udałem się na poszukiwanie wolnego przedziału, ciągnąc za sobą kufer.

Zobaczyłem z daleka mojego przyjaciela Albus'a Pottera. Stał z siostrą i matką przy wejściu do wagonu. Nie zauważyłem nigdzie pana Pottera, więc

stwierdziłem, że on również musiał udać się do swojego biura. Podszedłem

bliżej.

-Cześć Al!

-Scorpius!- Albus podał mi zgiętą w łokci rękę, którą uścisnąłem w powitaniu- Co tam u was? Jak wakacje?

-Byliśmy z Zabini’m na żaglach.- wyjaśniłem krótko. Te wspomnień były bolesne.- Dzień dobry pani Potter, witaj Lili- zwróciłem się do dwóch kobiet stojących obok Ala.

-Witaj Scorpiusie

-Część Scor! Wiesz, że zostałam prefektem?- dziewczyna wypięła dumnie pierś, na której była przypięta odznaka ze złotym lwem.

-Mała, nigdy w ciebie nie wątpiłem- zaśmiałem się. Lubiłem siostrę Albusa.
Ta dziewczyna miała w sobie coś takiego, że nie dało jej się nie lubić. Nadąsała się, kiedy nazwałem ją „małą”. Miała już 15 lat, ale dla mnie zawsze będzie malutką siostrzyczkę mojego przyjaciela.

Rozległ się gwizd. Szybko pożegnaliśmy się z panią Potter i weszliśmy do wagonu.

-No nareszcie!- rozległ się dobrze znany głos za nami. W drzwiach jednego z przedziałów stał Tayler.- Już myślałem stary, że masz taką załamkę, że postanowiłeś nie wracać do szkoły- zaśmiał się.

Rzuciłem mu wściekłe spojrzenie. Albus i Lili przyglądali się nam ciekawie.

-O co chodzi?- zapytał Albus witając się jednocześnie z Tayler’em.

-Właśnie, o co?- Lilka wydawał się być równie ciekawa, co jej brat.

-Chyba musimy iść do wagonu prefektów.- powiedziałem wściekły. Gdybym tylko mógł, to udusiłbym Zabini’ego gołymi rękami.

-O tak racja.- przypomniała sobie ruda na moje szczęście. Natychmiast oddaliła się, żeby zostawić kufer.

-Tak, my też już pójdziemy- dodał Al. Podaliśmy nasze kufry Zabini’emu i udaliśmy się na przód pociągu do wagonu prefektów.

-Wiesz, że dojdzie do nas w tym roku moja kuzynka- powiedział Al.

-Nie, nie wiem. Ale masz dużo kuzynostwa. Jakoś mnie to nie dziwi.

-To siostra Hugona z Gryffindoru.- wyjaśnił tak jakby coś mi to mówiło

-Jasne. Co w tym takiego niesamowitego?

-Ona jest w naszym wieku. Przeniosła się tu z Beauxbatons.

-Po co się przenosić w ostatniej klasie ?- zdziwiłem się. Szczerze to tak średnio mnie to obchodziło, ale wolałem, żeby Potter opowiadał o swojej rodzinie, niż wypytywał o moje wakacje.

-Nie wiem, czemu się przeniosła. A właśnie miałem się spytać. Gdzie zgubiłeś swoją siostrę?

…Moja siostra… Julia. Była rok od nas młodsza. Leciała na nią połowa Hogwartu, co niekoniecznie mi się podobało. Była piękna to prawda. W końcu byliśmy bardzo do siebie podobni. Była inteligentną dziewczyną, jednak nigdy nie wykorzystywała do końca swoich możliwości. Nie lubiła się uczyć.

-Jest chora. Przyjedzie w przyszłym tygodniu- wyjaśniłem Albusowi. Od dawna wiedziałem, że ze sobą kręcą. Ja wiedziałem zresztą o wszystkim, co działo się w naszym domu.

         Doszliśmy do ostatniego wagonu. Weszliśmy i zajęliśmy miejsca. Slitherin był jedynym domem gdzie prefektami było dwóch facetów. Siedzieliśmy jeszcze przez chwilę czekając na naszą opiekunkę. Po chwili wpadła i to dosłownie.

          Pani profesor Elizabeth Lewis. Bardzo często zastanawiałem się kto była na tyle szurnięty, aby dać jej papiery nauczyciela. Była roztrzepana, uzależniona od mugolskich leków, całkowicie nieodpowiedzialna, paliła i przeklinała. Przy tym była najlepszą nauczycielką w Hogwarcie. Uczyła obrony przed czarną magią i była opiekunką Slitherinu. Miała czarne oczy i średniej długości, ciemne włosy, które zazwyczaj wiązała w kucyk. Dziś była ubrana w skórzane, obcisłe spodnie, czarną koszulkę jakiejś kapeli metalowej i w buty za kostkę. W jednej ręce trzymała do poły wypalonego papierosa, a drugą wcisnęła do kieszeni. miała kilka kolczyków, a na obojczyku było widać fragment tatuażu. Lewis mogła mieć maksymalnie 30 lat chociaż wyglądała na mniej. Nie była typem kobiety-nauczycielki, raczej kobiety-którą-chciałbyś-ale-nigdy-nie-będziesz-mieć. 

-Witam, witam i o zdrowie pytam. Oczywiście to nie jest żart. Jak ktoś jest chory to wypad z tego przedziału, zanim nas wszystkich pozaraża- wszyscy zaczęli się śmiać. Witała nas tak, co roku. Była uwielbiana za swój sposób bycia.

-Dobra, dość tych śmiechów. Zróbmy cos pożytecznego, bo mnie potem dyrektorka zabije. Wiec tak…-strząsnęła popiół wprost na podłogę i zaczęła przeszukiwać kieszenie. W końcu wydobyła kawałek pergaminu. Przeczytała go szybko- prefektami naczelnymi w tym roku zostają… tutududu… Dylan z Ravenclavu iii… Claire z Gryffindoru. Tak wiem, że się cieszycie. Ja też się cieszę bla bla bla.. A ty!- wycelowała we mnie palcem z oskarżycielskim błyskiem w oku- byłbyś naczelnym gdybyś nie zorganizował tej imprezy na zakończenie roku!

-Profesorko, przecież pytałem o pozwolenie- powiedziałem zdziwiony

-Tak i impreza była świetna, tylko nie uważasz, że dwie osoby na haju wyznające miłość dyrektorce, to lekka przesada?- wszyscy zaczęli się śmiać na wspomnienie tego wydarzenia. Nawet ja zaśmiałem się trochę, ale spojrzałem na Claire, która na moje nieszczęście miała takie same blond włosy jak Ona.

-No dobra… coś jeszcze miałam powiedzieć…- zastanawiała się profesorka, gdy ja wracałem myślami do Francji

-Już wiem!- wykrzyknęła- W tym roku dojdzie do szkoły nowa uczennica. Do

ostatniej klasy. To Rose Weasley.- wyjaśniła- zaraz, zaraz… czy ja nie miałam jej teraz przedstawić? -Zaczęła obracać się w kółko jakby szukała dziewczyny- O kurwa! Chyba zamknęłam ją w kiblu- uderzyła się ręką w czoło.

-Profesorko! Ona miała przyjechać dopiero po uczcie- powiedział Lili

-A no faktycznie. W takim razie wypad wszyscy! Mam zamiar cieszyć się tą

podróżą w spokoju. A Scor! Zanim zapytasz… zgadzam się na imprezę w

Slitherinie- powiedziała, po czym wyrzuciła nas z przedziału.

-Rany, ta kobieta jest niesamowita- powiedział Claire- Macie szczęście mieć

takiego opiekuna- westchnęła

-Potwierdzam- Albus uśmiechną się zadowolony. On uwielbiał profesorkę

-Jak Longbottom da się namówić na zorganizowanie imprezy to mamy święto!-

dodała z żalem dziewczyna

-Widzisz? Mówiłem, że dom Salazara wymiata- zaśmiał się Albus

-Zawsze musicie mieć racje- jęknęła Lili

                    Powiodłem wzrokiem po moich przyjaciołach: Lili i Claire z Gryffindoru, Dylan’a i Lane z Ravenclavu, Vee i Conrada z Huffelupfu. Nie mógł nigdy uwierzyć w opowieści ojca o tym, jak w jego czasach mieszkańcy poszczególnych domów nienawidzili się. A już zwłaszcza nie wierzył, gdy opowiadał, że Ślizgoni nie znosili gryfonów. Ja widziałem w nich świetnych przyjaciół. Nagle coś zaświtało mi w głowie. Zwrócił się do czarnookiej brunetki.

-Vee?

-Tak- prefekt Huffelpufu odwróciła się ku niemu

-Właściwie to od jakiego imienia jest to zdrobnienie?- zapytał zdając sobie sprawę, że zna tą dziewczynę od sześciu lat, a nie ma pojęcia, jakie jest jej pełne imię.

-A co ci się tak nagle zebrało?- zdziwiła się- A zdrobnienie jest od Victorii.

Zamarłem. Od wakacji, aby nie potęgować w sobie bólu nie używałem jej imienia.

Poczułem, że robi mi się duszno.

-Musze już iść- rzuciłem do reszty. Odwróciłem się na pięcie i szybkim krokiem udałem się do przedziału na końcu pociągu. Praktycznie wbiegłem do naszego wagonu. Tayler rzucił mi zdziwione spojrzenie, zza jakiegoś pisma. Podszedłem szybko do okna i otworzyłem je rozluźniając krawat (byłem w pełnym mundurku).

-Stary, co jest?- zapytał zdziwiony Tayler

-Wiesz jak ma naprawdę na imię Vee z Huffelpufu?- zapytałem. Głos mi się trząsł, podobnie ja ręce. Zacisnąłem dłonie w pięści starając się opanować.

-Nie… A czy to istotne?- wyczułem, że jest zdziwiony moim zachowaniem. I

słusznie sam się sobie dziwiłem.

-Ona jest… Victoria- wydusiłem.

-Acha…

-Koleś, co ci się stało?- do przedziału wpadł Albus

-Nic- powiedziałem wychylając się przez okno. Zacisnąłem dłonie na oknie.

Przed oczami miałem Jej roześmianą twarz. Dałbym wszystko za jeszcze jeden jej pocałunek…

-Chłopaki nie mówicie mi wszystkiego- Al był wkurzony.

Spojrzenia moje i Tayler’a spotkały się. Kiwnąłem głową. Nie chciałem słuchać historii mojego głupiego romansu, ale nie lubiłem mieć tajemnic przed przyjaciółmi. Zabini zaczął opowiadać co zdarzyło się na wakacjach, a mi przelatywały przed oczami te wszystkie chwile. Jakby ktoś wyświetlał mi film z lektorem. Gdy Tayler doszedł do momentu ostatniej nocy nie wytrzymałem.

Mruknąłem coś o patrolu i prawie wybiegłem na korytarz rozpinając jednocześnie guzik koszuli.  Starałem się oczyścić umysł. Nie myśleć o niczym. Otworzyłem okno i zapaliłem papierosa w duchu dziękując za to, że jedynym opiekunem w pociągu jest Lewis.

Po chwili podszedł do mnie Potter.

-Scor?- zaczął niepewnie- Przykro mi. Ale nie do końca rozumiem. Możesz mieć każdą. Co takiego jest w tej?

-Ja nie mam pojęcia.
Nie chciałem mu mówić, że naprawdę się zakochałem. Jestem Scorpius Malfoy. Przeniosłem wzrok na przyjaciela, a spojrzenie musiałem mieć tak

żałosne, że nawet się nie odezwał.

***

                    Do Hogwartu dotarliśmy wieczorem, jak zawsze zresztą. Byłem wściekle głodny i marzyłem tylko o jednym: o uczcie. Gdy weszliśmy do Sali Wejściowej, od razu poczułem cudowny zapach potraw. Przełknąłem ślinę na myśl, że muszę czekać całą ceremonię przydziału na kolację. Westchnąłem i skierowałem się razem z Tayler’em i Albus’em do Wielkiej Sali. Przy drzwiach zaczepiła nas McGonagall.

-Panie Potter- powiedział- Pana kuzynka, panna Weasley, dostała już przydział. Jest w Slitherinie.

Albus zrobiła tak zdziwioną minę, że aż mnie zaskoczyło, że można tak

wytrzeszczyć oczy. Nie rozumiałem o co chodzi i sądząc po minie Tayler’a, on też nie wiedział.

-Jednak panna Weasley źle się poczuła i nie przyjdzie na ucztę.

-Co jej się stało?- zapytał natychmiast Albus- mogę się z nią zobaczyć?

-Jest w skrzydle szpitalnym. Już jest z nią jej brat. Mam jednak prośbę do

Ciebie i do pana Malfoya, abyście po uczcie poszli do niej i jako prefekci

zaprowadzili ją do jej dormitorium. Mamy komplet na jej roczniku, więc ma

własną sypialnię.

Skinęliśmy głowami i weszliśmy do Sali. Po chwili weszli pierwszoroczniacy i Tiara rozpoczęła swoją pieśń.

-Albus, co cię tak zdziwiło w przydziale twojej kuzynki?- zapytał Tayler.

-To pierwsza osoba w rodzinie Wesleyów, która trafiła do Slitherinu- wyjaśnił.

-No i? Też mi coś.- prychnąłem.

-Wiem, ale o to właśnie pokłócił się tata i wujek, ojciec Rose, że jestem w

Slitherinie.

-Żartujesz!- powiedzieliśmy chórem na tyle głośno, że niektórzy spojrzeli na nas dziwnie.

-Pokłócić się o coś takiego…- dodał już ciszej Zabini.

-Wujek zawsze był trochę stuknięty jak dla mnie- zaśmiał się cicho Al- dobrze, że rozwiódł się z ciocią.

-A rozwiódł się?- zapytałem coraz bardziej ciekawy.

-Ano. Właśnie dla tego Rose przeprowadziła się do Francji. Zamieszkała z naszą kuzynka i tam poszła do szkoły. Na wakacjach spotyka się z matką we Francji, więc nie widziałem jej od- zrobił pauzę zastanawiając się- od dziewięciu lat, od rozwodu jej rodziców.

W tej samej chwili rozległy sie brawa, co oznaczało, że piosenka dobiegła

końca. Ceremonia przydziału ciągnęła się w nieskończoność, przynajmniej dla

mnie. Po chwili musiałem się przyznać przed samym sobą, że jestem

ciekaw tej całej Rose Weasley. Jeśli miałem się przyznać, to liczyłem, że ona pomoże mi zapomnieć o tej Victorii. Cholera! Jak tylko o niej myślę to zaraz przypomina mi się dotyk jej dłoni na moim ciele i smak jej ust… jej rozwiane blond loki i… WYSTARCZY! Mam tego dość! Dałbym wiele, aby nigdy jej nie poznać. Zastanowiłem się nad tym co pomyślałem.

Czy naprawdę chciałbym cofnąć czas aby jej nie poznać? Nie… ja chciałem tylko przeżyć to jeszcze raz. Stałem się narkomanem. Byłem gotowy cierpieć cały dzień, byle tylko jeszcze raz powspominać jej twarz. Brawo Scorpius jesteś masochistą!

Nie sadziłem, że do tego dojdzie! Nie dość, że jestem masochistę to jeszcze

gadam sam do siebie! I to w myślach!
DOŚĆ!
Żadnego jebanego użalania się!

                    Po raz kolejny rozległy się brawa. Ceremonia przydziału się zakończyła. Pojawiły się potrawy. Nałożyłem sobie coś i zacząłem jeść. Słyszałem jak obok znajomi rozmawiają o tym co robili na wakacjach.

-A ty Scor?- rozległo się obok mnie, w czasie deserów.

-Co ja?- spytałem niezbyt przytomnie

-Co ty robiłeś na wakacjach?- zapytała Alex

-Co ja robiłem?- starałem się przywołać jakieś wspomnień, bo w pamięci miałem tylko obraz mnie i Victorii siedzących przed ogniskiem- byłem we Francji z Tayler’em. Robiliśmy patent żeglarski

-I tyle?- zapytał Justin- Żadnych miłosnych podbojów i złamanych serc przez

Scorpiusa Malfoya?- zaśmiał się.

Serce może i złamane, ale moje- pomyślałem.

W tej chwili potrawy zniknęły, a dyrektorka zabrała głos. Jeszcze nigdy nie byłem za nic tak wdzięczny Minerwie McGonagall.

Profesorka gadała dość długo. Wspomniała nawet o pojawieniu się w szkole Rose.

Niezbyt słuchałem zajęty zabawą widelcem. W końcu skończyła i rozległo się

szuranie krzeseł.

-Scor, mamy iść po Rose- przypomniał mi Al.

-Ok. pamiętam przecież.

Pożegnaliśmy się z Tayler’em i udaliśmy się do skrzydła szpitalnego. Nic nie mówiliśmy po drodze. Albus odezwał się dopiero pod skrzydłem szpitalnym.

-Poczekaj tu. Pójdę po nią.

Czekałem więc. I tak jak zawsze, gdy nie mam co robić przywołałem wspomnienie twarzy Victorii.

                    Stałem twarzą do wejścia do sali szpitalnej. Po chwili usłyszałem

skrzypnięcie drzwi. Pomyślałem, że naprawdę nie za dobrze ze mną skoro wiedzę to co widzę.
-Scorpius- odezwał się Potter- poznaj moją kuzynkę: Rose Weasley

                    Przede mną stała przerażona i zdziwiona Victoria z brązowo-rudymi włosami.
To są chyba jakieś, kurwa, żarty.

Witajcie Kochani!
Pierwszy rozdział za nami. Jakie wrażenia? Mam nadzieję, że Wam się podobało.
Nie będę się rozpisywać. Kolejny rozdział pojawi się w przyszłym tygodniu. 

Za betę dziękuje mojej niezawodnej Carinio!

Jeśli przeczytaliście to zostawcie po sobie ślad w postaci komentarza. Dal Was to tylko kilka chwil, a dla mnie motywacja do dalszego pisania!

AnnMari